ΡΩΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

15/recent/ticker-posts

Μαριάννα Τουμασάτου: Όπως ανοίγουμε δρόμο για τα παιδιά μας στο σπίτι μας και στην κοινωνία οφείλουμε για τα καινούρια παιδιά της τέχνης μας, να ανοίξουμε το δρόμο

marianna-toumasatou

Έχουμε τη χαρά να συνομιλούμε με μια κυρία που έχει ξεχωρίσει όχι μόνο για την υποκριτική της, την αμεσότητα της, τη μαχητικότητα της, αλλά και τις πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της: «Στα φτερά του έρωτα», «Βέρα στο δεξί», «Οι συμμαθητές», «Γυναίκα χωρίς όνομα»... αλλά με ένα όνομα πολύ -  πολύ δυνατό: Την κυρία Μαριάννα Τουμασάτου!

Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος

Γεια σας, τι ωραία εισαγωγή είναι αυτή; Μιλήσατε με το γιατρό μου; Πεθαίνω και μου κάνετε τον επικήδειο; (γελάει) Ήταν πάρα πολύ καλό δηλαδή!

Θα σας δούμε στο Θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Ιουλίου, με την παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης: «Ειδικές Περιστάσεις». Θα θέλαμε το σχόλιό σας για τις ειδικές περιστάσεις στο χώρο του θεάτρου λόγω κορωνοϊού.

Τηρούμε όλα τα μέτρα και φαντάζομαι ότι όλες οι παραστάσεις είναι πολύ συντεταγμένες. Για εμάς αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό. Έχουμε μείνει πολύ καιρό άνεργοι, οπότε και αν το δεις από την άποψη του εγωιστικού, είμαστε πολύ συνεπείς, αλλά όλα τα χρόνια η τέχνη όποιας μορφής, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, τα πάντα, λειτουργούνε με την παράλληλη διαδρομή του θεατή.

Για να το διακωμωδήσουμε και λίγο... Εάν εκτός από πρωταγωνίστρια ήσασταν και επιχειρηματίας θα βλέπατε τον εαυτό σας στην είσοδο του θεάτρου, να ρωτάει τους θεατές: Μπορώ να δω το εμβόλιο σας, το πιστοποιητικό σας;

Εάν θα έπρεπε να το κάνω… με μεγάλη μου ευκολία. Έτσι και αλλιώς και αυτό είναι μια μικρή επικοινωνία με τον κόσμο και κάθε επικοινωνία με τον κόσμο είναι ευχάριστη. Ναι, δεν θα είχα πρόβλημα να το κάνω, απλώς δεν θα μπορούσα να είμαι επιχειρηματίας. Θα είχα μπει φυλακή. Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε λίγο... τούβλα με αυτά. Βέβαια, είναι μερικοί που είναι εξαιρετικοί και τους θαυμάζω, αλλά εγώ δεν το έχω καθόλου.

Πάμε τώρα στο έργο. Υποδύεστε μια γυναίκα που μετά από 15 χρόνια χωρίζει, αλλά συναντιέται σε ειδικές περιστάσεις -γάμους, κηδείες, γιορτές- με τον πρώην σύζυγό της. Πιστεύετε ότι 2 άνθρωποι που αγαπήθηκαν, μπορεί να χωρίσουν, να συναντιούνται φιλικά και να μοιράζονται απόψεις, που η συνθήκη του γάμου δεν θα τους επέτρεπε να μοιραστούν;

Πιστεύω απόλυτα ότι μπορεί να το κάνουν. Το ότι είναι κάποιοι άξιοι να το κάνουν. Δεν το ξέρω, αλλά οι άξιοι μπορούν να το κάνουν. Όταν λέω οι άξιοι δεν εννοώ καλοί άνθρωποι, αλλά όχι εγωιστές. Μόνο οι εγωιστές δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, δε μπορούν να δεχτούν ότι ο άλλος έπαψε να τους αγαπάει ή ότι δεν έπαψε να τους αγαπάει, αλλά έπαψε να αντέχει μια συνθήκη που δεν μπορεί να υποφέρει. Διαφορετικά οι άνθρωποι μπορούν πάντα να επικοινωνήσουν, αν θέλουν μπορούν κάτω και από τις χειρότερες καταστάσεις. Είναι θέμα διαχείρισης του εγώ μας. Ειδικά στις περιπτώσεις που υπάρχουν παιδιά. Είναι δυνατόν να βάζεις τον εαυτό σου και τον εγωϊσμό σου πάνω από ένα παιδί; Θα πρέπει να ξανασκεφτείς αν πρέπει να είσαι γονιός ή όχι.

Μια γυναίκα ή ένας άνδρας πρέπει να προσποιείται, να δίνει τόπο στην οργή που λέμε, μέσα στο γάμο, για να τον διαφυλάξει ή είναι καλύτερα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, να χωρίζει το ζευγάρι, προκειμένου να μην «συμβιβαστεί» κανένας από τους δύο;

Πρώτα από όλα νομίζω ότι δε μπορεί να υπάρχουν κανόνες που να αφορούν όλους τους ανθρώπους. Γιατί και οι σχέσεις είναι σαν το DNA! Η κάθε σχέση είναι μοναδική και έχει τη δική της διαχείριση.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να προστατεύουν τη ψυχή τους και αν δεν μπορούν να αντέξουν κάπου, να φύγουν, αλλά αφού έχουν προσπαθήσει με όλα τα μέσα του κόσμου, να κρατήσουν τη σχέση, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Εάν δεν γίνεται, δε σημαίνει ότι είναι κακοί, είτε ο ένας είτε ο άλλος. Απλώς δε μπορούν κάποια πράγματα ο ένας στον άλλον. Εάν αυτά τα πράγματα είναι ειρηνικά και δε μπορείς να τα αντιπαρέλθεις, τότε δεν πρέπει να καταστρέφεις τη ψυχή σου. Δυστυχής είναι και ο άλλος, δυστυχείς είναι και τα παιδιά, είναι μια δυστυχία που περιφέρεται.

Η ζωή δε χαρίζεται, πρέπει να είσαι γενναίος για να την πας ως το τέλος με κουράγιο και δύναμη. Ούτε, λοιπόν, η μία άποψη είναι δόκιμη ούτε η άλλη. Ούτε τα παρατάω με τη πρώτη δυσκολία, ούτε εμμένω σε κάτι που έτσι και αλλιώς είναι καταδικασμένο.

Και στις δυο περιπτώσεις δεν θα με πεις και τον εξυπνότερο του κόσμου. Όταν λέω έξυπνο δεν εννοώ μόνο με την ευφυϊα, αλλά μιλάω και για την συναισθηματική ευφυϊα! Δε μπορώ να δηλητηριάζω τα παιδιά με εντάσεις και καυγάδες, μόνο και μόνο επειδή ο μπαμπάς και η μαμά είναι μαζί! Κανένα παιδί δε θέλει να βλέπει να προσβάλει ο μπαμπάς του τη μαμά του, να θυμώνει ο ένας με τον άλλον, να μειώνει ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι οφείλουμε να προστατεύουμε τις υπάρξεις μας κυρίως μπροστά στη ψυχή των παιδιών μας. Όταν δεν υπάρχουν παιδιά, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Κάνουμε την προσπάθεια, αλλά είναι πολύ εύκολο να λήξεις τα πράγματα.

Υποθετικά αν είχατε ένα παλιό δεσμό τι θα προτιμούσατε; Να συναντιέστε συχνά λόγω… «ειδικών περιστάσεων» ή… «κάθε χρόνο ίδια μέρα» (θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σλέηντ με πρωταγωνίστρια την ίδια);

Κατά πρώτον είναι προσωπική ερώτηση και θα προτιμούσα να μη γίνονται προσωπικές ερωτήσεις, αλλά θα σας πω, ότι ανήκει στο παρελθόν, έχει μείνει απόλυτα και για πάντα στο παρελθόν. Δεν ανακατεύω ποτέ το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αν χρειαστεί λήγω τα πράγματα, συνεργασίες, δουλειές... Αν χρειαστεί... Αν και σπανίως χρειάζεται, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που εναλλάσσομαι, από τις παρέες μου, από οτιδήποτε, αλλά ό,τι τελειώνει, τελειώνει. Έχει την ημερομηνία λήξης του, το θάνατό του, το πένθος του και πάμε παρακάτω.

Δεν είναι προσωπική ερώτηση, τους δυο τίτλους συγκρίνω...

Παρ ‘όλα ταύτα ήταν μια ευκαιρία για να πω και εγώ μια άποψη σε σχέση με τη ζωή μου, όχι σε σχέση με το παρελθόν το ερωτικό, αλλά πλέον όταν τα πράγματα τελειώνουν, τελειώνουν. Δεν κρατάω όμως κακίες. Έχω επικοινωνία με τους ανθρώπους, όχι μόνο με τους συντρόφους μου από το παρελθόν, αλλά και με τους συνεργάτες. Όταν όμως κάτι λήγει, λήγει τη στιγμή που πρέπει και μετά μένει μια καλημέρα πολύ καθαρή!

Στο θέατρο, τον τελευταίο χρόνο, υπήρξαν και άλλες… ειδικές περιστάσεις που μας απογοήτευσαν όλους. Πιστεύετε ότι ο κορωνοϊός και η αναδουλειά που προέκυψε, έκαναν πολλούς ανθρώπους να αναρωτηθούν όχι μόνο για το μέλλον, αλλά τελικά για πιο λόγο να ανέχομαι μια κακοποιητική συμπεριφορά εις βάρος μου;

Ο κορωνοϊός μας έβαλε όλους να σκεφτούμε λίγο παραπάνω. Πιεστήκαμε όλοι και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και αυτό μπορεί να μας οδήγησε σε αποφάσεις πολλών ειδών. Όχι μόνο αν έχουμε ανεχτεί στον επαγγελματικό μας χώρο ή περιφερειακά μια βίαιη συμπεριφορά. Ήταν ίσως το μοναδικό καλό που έκανε. Μας ανάγκασε να δούμε ότι η ζωή μπορεί πολύ εύκολα να λήξει και για αυτό το λόγο οφείλουμε συνέχεια απέναντι στο δίκιο μας και στο συναίσθημά μας.

Όταν αυτά τα πλάσματα υπέστησαν ό,τι υπέστησαν, νομίζω ότι ήταν μια καλή στιγμή, να ενδυναμωθούν, να βγουν προς τα έξω, να πουν την αλήθεια, για να φτάσουμε ένα βήμα παραπάνω. Γιατί από αυτά πήραν και άλλοι άνθρωποι κουράγιο!

Το κορίτσι που κατάφερε να αποδράσει στην Ηλιούπολη, είναι σίγουρο, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του έπαιρνε δύναμη από τα κορίτσια και τα αγόρια που βγήκαν και είπαν ότι εγώ έχω υποστεί αυτό! Έσωσαν τον εαυτό τους και με την κίνηση αυτή έσωσαν και τα επόμενα πλάσματα. Γιατί αποδεικνύεται ότι η έμφυτη βία δεσπόζει στην εποχή μας.

Λέγαμε ότι οι άνθρωποι τώρα πια διεκδικούμε τα δικαιώματά μας... Αυτά τα θέματα θα είχαν πάει λίγο πίσω… αλλά αποδεικνύεται ότι δεν έχουν πάει πίσω. Ζούμε ακόμα στις εποχές που η γυναίκα στο χωριό πέθαινε από καρκίνο διότι την καταπίεζαν τόσο πολύ οι συνθήκες της καθημερινότητας, που επειδή δεν τις επιτρέπεται να μιλήσουν τα καταπίνανε όλα μέσα τους, τοξίνωναν τον εαυτό τους τόσο πολύ και οδηγούνταν στον καρκίνο. Αυτές τις καταστάσεις ζούμε ακόμα, σε άλλη εικόνα. Δηλαδή τότε τα είχαμε στο μάξι τώρα τα έχουμε στο μίνι, δεν άλλαξε κάτι. Το ότι αποκτήσαμε το δικαίωμα να ντυνόμαστε λίγο πιο χαλαρά, φαίνεται θεωρητικά ότι είμαστε και πιο ελεύθερες. Όχι δεν είναι έτσι. Όλες με το κλειδί στο χέρι περπατάμε για αμυντικό όπλο και για να μπούμε πιο γρήγορα στο αμάξι ή στο σπίτι.

Έχετε αποφοιτήσει από μια σκληρή σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν. Υπήρχε βαθιά γνώση για το θέατρο, αλλά απαιτούσε πειθαρχία και υποταγή από τους μαθητές. Η σχολή αυτή έβγαλε σχεδόν το μισό ελληνικό θέατρο, ηθοποιούς, σκηνοθέτες… Πιστεύετε ότι στις επόμενες γενιές υπήρξε ένας κακός μιμητισμός και έμεινε μόνο η σκληρή υπακοή, που κατέληξε σε κάποιες περιπτώσεις και στη βία;

Έναν Κουν σαν καλλιτεχνική υπόσταση δε μπορεί να τον συναντάς κάθε 10 χρόνια. Είναι πραγματικά τεράστια καλλιτεχνική προσωπικότητα. Αυτό όμως δε δικαιολογεί καμία από τις κακές. Δε μπορώ να βρω μια έκφραση, κομψή έκφραση, για να εκφράσω την άποψή μου. Συμπεριφορές του Κουν σε προσωπικό επίπεδο. Οκ… προχώρησε το θέατρο, το πήγε παρακάτω, εγώ ήμουν περήφανη που ήμουν μαθήτρια της σχολής…

Τώρα  που μαθαίνω πράγματα που τότε δεν τα ακούγαμε γιατί ο Κουν ήταν ουάου, επειδή ήταν σπουδαίος, ήταν μοναδικός, ήταν Θεός, τα έκρυβαν... τώρα που βγήκανε στην επιφάνεια, είμαι περήφανη για τον τρόπο που μου έμαθε να αγαπάω το θέατρο, αλλά δεν είμαι υπερήφανη ΚΑΘΟΛΟΥ για τον τρόπο που με μάθανε να υποτάσσομαι στο θέατρο. Γιατί εμένα ακόμα και τώρα που κοπανιέμαι και φωνάζω, αν το πρωϊ έχω κάνει χειρουργείο, το βράδυ θα πάω να παίξω! Παλεύω με τον εαυτό μου να πω: Κοίτα κορίτσι, κοίταξε να δεις πονάς; Μπορείς το βράδυ να μην έρθεις στη πρόβα. Δε μπορούσα να το διανοηθώ (το να μην πάω στη πρόβα) μέχρι πριν μερικά χρόνια γιατί έτσι έχω μάθει, με το βούρδουλα. ΛΑΘΟΣ!!!

Να κρατάμε τα καλά από το παρελθόν και θα ανοίξουμε εμείς το δρόμο και θα πάμε παρακάτω εμείς, αν θέλουμε να λεγόμαστε καλλιτέχνες, για τα επόμενα παιδιά. Όπως ανοίγουμε δρόμο για τα παιδιά μας στο σπίτι μας, στην κοινωνία, οφείλουμε για τα καινούργια παιδιά της τέχνης μας να ανοίξουμε το δρόμο, για να μην υποστούν αυτά που υπέστη η δική μου γενιά και οι προηγούμενες και οι πιο πίσω!

Οι πρόβες γίνονταν σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας για τους ανοιχτούς και τους κλειστούς χώρους και εσείς είπατε ότι πρέπει να πάρω το ρίσκο γιατί αυτή είναι η δουλειά μου και να πάω παρακάτω;

Πρώτα πρώτα, τη δουλειά μου την αγαπάω και τη στηρίζω. Το δεύτερο είναι ότι είμαι επαγγελματίας και ζω μέσα σε αυτή τη δουλειά, οπότε θα αναγκαστώ να πάρω τα μέτρα μου, όπως πρέπει. Τρίτον ήταν ο Βασίλης Μυριανθόπουλος, ο οποίος είναι αγαπημένος φίλος και συνεργάτης και με τον οποίο χαίρομαι πάντα να δουλεύω και ξέρω ότι θα περάσω καλά από την πρόβα μέχρι και την τελευταία παράσταση. Αυτό για μένα είναι σημαντικό γιατί είναι σαν να παίζω με τις κούκλες μου ή με τα κουζινικά μου όταν κάνω θέατρο και τηλεόραση. Από την άλλη κουράστηκα πάρα πολύ να φοβάμαι το κορωνοϊό. Βαρέθηκα πάρα πολύ να υποτάσσομαι σε όλη αυτή την παραφιλολογία για το τι συμβαίνει και πως συμβαίνει. Οφείλουμε να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Ξέρουμε ανθρώπους που έχουν χάσει ανθρώπους… Γενικά όταν έχεις χάσει ένα πάρα πολύ νέο παλικάρι οφείλεις να σέβεσαι τον κορωνοϊό, αλλά όχι να τον φοβάσαι. Να παίρνεις τα μέτρα σου, να είσαι εντάξει να πηγαίνεις τη ζωή παρακάτω.

Η ζωή δε μπορεί να λήξει εδώ και ούτε μπορεί να γίνεται χρήση του κορωνοϊού, για να λήξουν τα δικαιώματά μας. Παλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια από τη βιομηχανική επανάσταση. Φτάσαμε να έχουμε το πενθήμερο, το 8ωρο, τα οποία μας τα παίρνουν μέσα στον κορωνοϊό, που δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, μας τα παίρνουν ένα – ένα πίσω. Οφείλουμε, λοιπόν, να αντισταθούμε και να ξαναπιάσουμε την ιστορία από το σημείο, που την αφήσαμε και να την πάμε παρακάτω.

Στην Τουρκία πρόσφατα έγιναν αποκαλύψεις σχετικές με το Μetoo, σε μια χώρα που έτσι και αλλιώς η γυναίκα είναι πολύ υποβαθμισμένη, αλλά ξαναβγήκε στην επιφάνεια το ερώτημα αν το Metoo είναι κίνημα ή μόδα. Τι απαντάς σε αυτό;

Είναι ανάλογα ποιος το διαχειρίζεται και ποιος κάνει χρήση. Το Metoo μπορεί να γίνει μόδα αν θέλουν κάποιοι άνθρωποι να υπάρχουν, να κάνουν μια έντονη παρουσία στα media και σε όλα αυτά. Αλλά το πραγματικό Metoo είναι πολύ σοβαρή ιστορία. Είναι πολύ σημαντικό το βράδυ που πέφτεις και κοιμάσαι να ξέρεις ότι δε σε νοιάζει μόνο το κραγιόν και το φουστάνι. Ότι έχεις κοιμηθεί και πριν κοιμηθείς να ξέρεις ότι για τα πλάσματα που χρειάζονται τη βοήθειά σου ήσουν εκεί για αυτά. Όπως θα ήθελες  κάποια στιγμή να είναι εκεί για το παιδί σου αν έχεις.

Θα πρέπει να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε οι άλλοι άνθρωποι να φερθούν στο παιδί μας. Μόνο τότε θα φτιάξει αυτή η κοινωνία. Αν σου συμπεριφερθώ, όπως εσύ θα ήθελα να φερθείς στο παιδί μου, όχι σε μένα. Εγώ μπορεί να ανέχομαι πράγματα. Το παιδί μου όμως που το ΄χω πιο πάνω από μένα θέλω να το σέβεσαι. Αν σκεφτώ έτσι λύθηκαν όλα τα προβλήματα του κόσμου.

Σας ευχαριστούμε πραγματικά. Ήταν μια συνέντευξη από καρδιάς, από ψυχής, αλλά και από ένα πολύ γερό μυαλό.

Δεν ξέρω μήπως είχα και τίποτε νεύρα… (γελάει)

Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή επιτυχία στο έργο σας!

Καλή συνέχεια σε όλους!