Θα σας δούμε στο Θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Ιουλίου, με την παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης: «Ειδικές Περιστάσεις». Θα θέλαμε το σχόλιό σας για τις ειδικές περιστάσεις στο χώρο του θεάτρου λόγω κορωνοϊού.
Τηρούμε όλα τα μέτρα και φαντάζομαι ότι όλες οι παραστάσεις είναι πολύ συντεταγμένες. Για εμάς αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό. Έχουμε μείνει πολύ καιρό άνεργοι, οπότε και αν το δεις από την άποψη του εγωιστικού, είμαστε πολύ συνεπείς, αλλά όλα τα χρόνια η τέχνη όποιας μορφής, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, τα πάντα, λειτουργούνε με την παράλληλη διαδρομή του θεατή.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να προστατεύουν τη ψυχή τους και αν δεν μπορούν να αντέξουν κάπου, να φύγουν, αλλά αφού έχουν προσπαθήσει με όλα τα μέσα του κόσμου, να κρατήσουν τη σχέση, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Εάν δεν γίνεται, δε σημαίνει ότι είναι κακοί, είτε ο ένας είτε ο άλλος. Απλώς δε μπορούν κάποια πράγματα ο ένας στον άλλον. Εάν αυτά τα πράγματα είναι ειρηνικά και δε μπορείς να τα αντιπαρέλθεις, τότε δεν πρέπει να καταστρέφεις τη ψυχή σου. Δυστυχής είναι και ο άλλος, δυστυχείς είναι και τα παιδιά, είναι μια δυστυχία που περιφέρεται.
Η ζωή δε χαρίζεται, πρέπει να είσαι γενναίος για να την πας ως το τέλος με κουράγιο και δύναμη. Ούτε, λοιπόν, η μία άποψη είναι δόκιμη ούτε η άλλη. Ούτε τα παρατάω με τη πρώτη δυσκολία, ούτε εμμένω σε κάτι που έτσι και αλλιώς είναι καταδικασμένο.
Και στις δυο περιπτώσεις δεν θα με πεις και τον εξυπνότερο του κόσμου. Όταν λέω έξυπνο δεν εννοώ μόνο με την ευφυϊα, αλλά μιλάω και για την συναισθηματική ευφυϊα! Δε μπορώ να δηλητηριάζω τα παιδιά με εντάσεις και καυγάδες, μόνο και μόνο επειδή ο μπαμπάς και η μαμά είναι μαζί! Κανένα παιδί δε θέλει να βλέπει να προσβάλει ο μπαμπάς του τη μαμά του, να θυμώνει ο ένας με τον άλλον, να μειώνει ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι οφείλουμε να προστατεύουμε τις υπάρξεις μας κυρίως μπροστά στη ψυχή των παιδιών μας. Όταν δεν υπάρχουν παιδιά, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Κάνουμε την προσπάθεια, αλλά είναι πολύ εύκολο να λήξεις τα πράγματα.
Στο θέατρο, τον τελευταίο χρόνο, υπήρξαν και άλλες… ειδικές περιστάσεις που μας απογοήτευσαν όλους. Πιστεύετε ότι ο κορωνοϊός και η αναδουλειά που προέκυψε, έκαναν πολλούς ανθρώπους να αναρωτηθούν όχι μόνο για το μέλλον, αλλά τελικά για πιο λόγο να ανέχομαι μια κακοποιητική συμπεριφορά εις βάρος μου;
Ο κορωνοϊός μας έβαλε όλους να σκεφτούμε λίγο παραπάνω. Πιεστήκαμε όλοι και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και αυτό μπορεί να μας οδήγησε σε αποφάσεις πολλών ειδών. Όχι μόνο αν έχουμε ανεχτεί στον επαγγελματικό μας χώρο ή περιφερειακά μια βίαιη συμπεριφορά. Ήταν ίσως το μοναδικό καλό που έκανε. Μας ανάγκασε να δούμε ότι η ζωή μπορεί πολύ εύκολα να λήξει και για αυτό το λόγο οφείλουμε συνέχεια απέναντι στο δίκιο μας και στο συναίσθημά μας.
Όταν αυτά τα πλάσματα υπέστησαν ό,τι υπέστησαν, νομίζω ότι ήταν μια καλή στιγμή, να ενδυναμωθούν, να βγουν προς τα έξω, να πουν την αλήθεια, για να φτάσουμε ένα βήμα παραπάνω. Γιατί από αυτά πήραν και άλλοι άνθρωποι κουράγιο!
Το κορίτσι που κατάφερε να αποδράσει στην Ηλιούπολη, είναι σίγουρο, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του έπαιρνε δύναμη από τα κορίτσια και τα αγόρια που βγήκαν και είπαν ότι εγώ έχω υποστεί αυτό! Έσωσαν τον εαυτό τους και με την κίνηση αυτή έσωσαν και τα επόμενα πλάσματα. Γιατί αποδεικνύεται ότι η έμφυτη βία δεσπόζει στην εποχή μας.
Λέγαμε ότι οι άνθρωποι τώρα πια διεκδικούμε τα δικαιώματά μας... Αυτά τα θέματα θα είχαν πάει λίγο πίσω… αλλά αποδεικνύεται ότι δεν έχουν πάει πίσω. Ζούμε ακόμα στις εποχές που η γυναίκα στο χωριό πέθαινε από καρκίνο διότι την καταπίεζαν τόσο πολύ οι συνθήκες της καθημερινότητας, που επειδή δεν τις επιτρέπεται να μιλήσουν τα καταπίνανε όλα μέσα τους, τοξίνωναν τον εαυτό τους τόσο πολύ και οδηγούνταν στον καρκίνο. Αυτές τις καταστάσεις ζούμε ακόμα, σε άλλη εικόνα. Δηλαδή τότε τα είχαμε στο μάξι τώρα τα έχουμε στο μίνι, δεν άλλαξε κάτι. Το ότι αποκτήσαμε το δικαίωμα να ντυνόμαστε λίγο πιο χαλαρά, φαίνεται θεωρητικά ότι είμαστε και πιο ελεύθερες. Όχι δεν είναι έτσι. Όλες με το κλειδί στο χέρι περπατάμε για αμυντικό όπλο και για να μπούμε πιο γρήγορα στο αμάξι ή στο σπίτι.
Τώρα που μαθαίνω πράγματα που τότε δεν τα ακούγαμε γιατί ο Κουν ήταν ουάου, επειδή ήταν σπουδαίος, ήταν μοναδικός, ήταν Θεός, τα έκρυβαν... τώρα που βγήκανε στην επιφάνεια, είμαι περήφανη για τον τρόπο που μου έμαθε να αγαπάω το θέατρο, αλλά δεν είμαι υπερήφανη ΚΑΘΟΛΟΥ για τον τρόπο που με μάθανε να υποτάσσομαι στο θέατρο. Γιατί εμένα ακόμα και τώρα που κοπανιέμαι και φωνάζω, αν το πρωϊ έχω κάνει χειρουργείο, το βράδυ θα πάω να παίξω! Παλεύω με τον εαυτό μου να πω: Κοίτα κορίτσι, κοίταξε να δεις πονάς; Μπορείς το βράδυ να μην έρθεις στη πρόβα. Δε μπορούσα να το διανοηθώ (το να μην πάω στη πρόβα) μέχρι πριν μερικά χρόνια γιατί έτσι έχω μάθει, με το βούρδουλα. ΛΑΘΟΣ!!!
Να κρατάμε τα καλά από το παρελθόν και θα ανοίξουμε εμείς το δρόμο και θα πάμε παρακάτω εμείς, αν θέλουμε να λεγόμαστε καλλιτέχνες, για τα επόμενα παιδιά. Όπως ανοίγουμε δρόμο για τα παιδιά μας στο σπίτι μας, στην κοινωνία, οφείλουμε για τα καινούργια παιδιά της τέχνης μας να ανοίξουμε το δρόμο, για να μην υποστούν αυτά που υπέστη η δική μου γενιά και οι προηγούμενες και οι πιο πίσω!
Οι πρόβες γίνονταν σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας για τους ανοιχτούς και τους κλειστούς χώρους και εσείς είπατε ότι πρέπει να πάρω το ρίσκο γιατί αυτή είναι η δουλειά μου και να πάω παρακάτω;
Πρώτα πρώτα, τη δουλειά μου την αγαπάω και τη στηρίζω. Το δεύτερο είναι ότι είμαι επαγγελματίας και ζω μέσα σε αυτή τη δουλειά, οπότε θα αναγκαστώ να πάρω τα μέτρα μου, όπως πρέπει. Τρίτον ήταν ο Βασίλης Μυριανθόπουλος, ο οποίος είναι αγαπημένος φίλος και συνεργάτης και με τον οποίο χαίρομαι πάντα να δουλεύω και ξέρω ότι θα περάσω καλά από την πρόβα μέχρι και την τελευταία παράσταση. Αυτό για μένα είναι σημαντικό γιατί είναι σαν να παίζω με τις κούκλες μου ή με τα κουζινικά μου όταν κάνω θέατρο και τηλεόραση. Από την άλλη κουράστηκα πάρα πολύ να φοβάμαι το κορωνοϊό. Βαρέθηκα πάρα πολύ να υποτάσσομαι σε όλη αυτή την παραφιλολογία για το τι συμβαίνει και πως συμβαίνει. Οφείλουμε να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Ξέρουμε ανθρώπους που έχουν χάσει ανθρώπους… Γενικά όταν έχεις χάσει ένα πάρα πολύ νέο παλικάρι οφείλεις να σέβεσαι τον κορωνοϊό, αλλά όχι να τον φοβάσαι. Να παίρνεις τα μέτρα σου, να είσαι εντάξει να πηγαίνεις τη ζωή παρακάτω.
Είναι ανάλογα ποιος το διαχειρίζεται και ποιος κάνει χρήση. Το Metoo μπορεί να γίνει μόδα αν θέλουν κάποιοι άνθρωποι να υπάρχουν, να κάνουν μια έντονη παρουσία στα media και σε όλα αυτά. Αλλά το πραγματικό Metoo είναι πολύ σοβαρή ιστορία. Είναι πολύ σημαντικό το βράδυ που πέφτεις και κοιμάσαι να ξέρεις ότι δε σε νοιάζει μόνο το κραγιόν και το φουστάνι. Ότι έχεις κοιμηθεί και πριν κοιμηθείς να ξέρεις ότι για τα πλάσματα που χρειάζονται τη βοήθειά σου ήσουν εκεί για αυτά. Όπως θα ήθελες κάποια στιγμή να είναι εκεί για το παιδί σου αν έχεις.
Θα πρέπει να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε οι άλλοι άνθρωποι να φερθούν στο παιδί μας. Μόνο τότε θα φτιάξει αυτή η κοινωνία. Αν σου συμπεριφερθώ, όπως εσύ θα ήθελα να φερθείς στο παιδί μου, όχι σε μένα. Εγώ μπορεί να ανέχομαι πράγματα. Το παιδί μου όμως που το ΄χω πιο πάνω από μένα θέλω να το σέβεσαι. Αν σκεφτώ έτσι λύθηκαν όλα τα προβλήματα του κόσμου.
Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή επιτυχία στο έργο σας!
