Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος
Καθώς είσαι η πρώτη Ελληνίδα καλλιτέχνης που δημιούργησες ιστότοπο, θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης όπως και οι πολλές ηλεκτρονικές πλατφόρμες βοηθούν τον καλλιτέχνη, ή μήπως η πρόσκαιρη και ελεύθερη δημοσιοποίηση του έργου θα τον οδηγήσει σταδιακά και στην φτωχοποίησή του;
Εξαρτάται από το χειρισμό. Πιστεύω όπως λένε και οι Αμερικάνοι «less is more». Ναι μεν ασχολούμαι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είμαι πολύ της τεχνολογίας και κάνω συνέχεια «update» στον εαυτό μου, αλλά προσπαθώ να είμαι φειδωλή. Θα ποστάρω κάτι όταν υπάρχει λόγος, όχι από την καθημερινότητά μου. Δε νομίζω ότι αφορά τον κόσμο η καθημερινότητα η δική μου. Ποστάρω ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά μου, δημοσιοποιώ ό,τι μπορεί να ενδιαφέρει τον κόσμο, που είναι σημαντικά να τα ξέρει και από κει και πέρα είμαι πάρα πάρα πολύ φειδωλή.
Έζησες μια πολύ καλή εποχή για το ελληνικό τραγούδι με… χρυσούς δίσκους, συνεργασίες από τον Πανούση ως τον Ζαν μισέλ Ζαρ, μέχρι τη Τζέσικα Σίμσον με το τραγούδι σου where you are να ανακηρύσσεται η καλύτερη μπαλάντα της χρονιάς στην Αμερική το 2.000. Σήμερα όταν ένας τραγουδιστής βγάλει ένα τραγούδι θεωρείται γεγονός! Με λίγα λόγια πως φτάσαμε ως εδώ;
Δυστυχώς από το 2000 και μετά -μιας και ανέφερες αυτή τη συνεργασία στην Αμερική- το 2000 ήταν ένα ορόσημο για τη μουσική βιομηχανία. Ήταν το τέλος της «αναλογικής» εποχής και η μετάβαση στην ψηφιακή. Το θέμα είναι ότι για αυτή τη μετάβαση, χρειάστηκε να περάσουμε μια δεκαετία που δεν υπήρχε ουσιαστικά μουσική, δεν υπήρχαν πωλήσεις, δεν υπήρχαν δίσκοι στη μουσική βιομηχανία. Από το 2010 θα έλεγα ότι μπήκαμε ενεργά στη ψηφιακή εποχή και άρχισε να διαδίδεται η μουσική και μέσα από το διαδίκτυο, χωρίς να είναι παράνομη, καθώς για μια δεκαετία όλοι κατέβαζαν παράνομα. Δεν υπήρχαν επίσημες πλατφόρμες πώλησης, οι λεγόμενοι obligators, που υπάρχουν τώρα και όλο αυτό στοίχισε πάρα πολύ, με αποτέλεσμα σήμερα να βλέπουμε μια καθίζηση, όχι μόνο στις πωλήσεις, αλλά και στην παραγωγή της μουσικής. Εμένα αυτό προσωπικά με λυπεί πάρα πολύ, γιατί υπάρχουν ταλέντα σε κάθε εποχή. Υπάρχουν άνθρωποι της τέχνης που κάνουν δουλειές που δεν ακούγονται, γιατί κάποιος άλλος μπορεί να βγάλει αυθαίρετα ό,τι θέλει στο διαδίκτυο, που σημαίνει ότι αυτό είναι πολύ χαοτικό για τον κόσμο. Ο κόσμος μπερδεύεται, δε ξέρει τι να ακούσει και εφ’ όσον διακινείται ελεύθερα η μουσική και όχι μέσω φίλτρων, όπως υπήρχε παλιότερα, δηλαδή να βγει κάτι που είναι πραγματικά μέτριο και κάτι που είναι άρτιο να μη βγει ποτέ! Σήμερα βγαίνουν όλα και τα μέτρια και τα καλά και τα κακά, ο κόσμος μπερδεύεται, δε ξέρει τι να ακούσει, έχει χαθεί το μέτρο και η ποιότητα!
Ζούμε μια πολύ δύσκολη περίοδο ειδικά για τους καλλιτέχνες. Θα ήθελες να εξηγήσεις αυτό το: ειδικά; Τι τους διαφοροποιεί δηλαδή από τους υπόλοιπους επαγγελματίες που πλήττονται;
Λόγω του covid εννοείς. Αυτή τη στιγμή ο καλλιτεχνικός κλάδος φυτοζωεί, για να μη πω ότι δε ζει καν. Ακούγεται λίγο μακάβριο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Έχω να εργαστώ από τον περασμένο Φεβρουάριο. Παίρνουμε κάποιο βοήθημα από το κράτος, αλλά από εκεί και πέρα όλος ο καλλιτεχνικός κλάδος και δεν εννοώ μόνοι ηθοποιοί και τραγουδιστές, εννοώ και τους ανθρώπους που στελεχώνουν, τεχνικούς... ηχολήπτες, όλα τα άτομα που βρίσκονται και δουλεύουν σε αυτό το χώρο…
Η αδράνεια, είναι κάτι πολύ άσχημο για τον άνθρωπο και είμαστε σε αδράνεια. Αυτό επιφέρει πολύ μεγάλη ζημιά, πέρα από τα εισοδήματα, που είναι ανύπαρκτα. Η αδράνεια επιφέρει και μελαγχολία...
Δεν είσαι μόνο μια υπέροχη τραγουδίστρια αλλά και δασκάλα φωνητικής. Πόσο εφικτή είναι η διαδικασία της καλλιτεχνικής ας πούμε τηλεκπαίδευσης ενός εφήβου ή ακόμα και σε μικρότερες ηλικίες όπου ξεκινάει η ασχολία με τον κόσμο της μουσικής;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί είναι τελείως διαφορετικό το να διδάσκεις σε ένα χώρο, σε μια αίθουσα φτιαγμένη για φωνητική, σε μία ειδικά μελετημένη αίθουσα. Είναι πολύ διαφορετικό κάποιος να είναι στο δωμάτιό του και να του κάνω εγώ φωνητική on line και να τραγουδάει μουσική μέσα σε ένα δωμάτιο, αλλά δεδομένων των συνθηκών προσαρμοζόμαστε, κάνουμε υπομονή και παρακαλούμε να τελειώσει όλο αυτό.
Έχεις ιδρύσει την παιδική ακαδημία μουσικού θεάτρου, που στεγάζεται στο Ωδείο Τέχνης Φακανά. Σε μια χώρα που δεν φαίνεται να αγαπά και πολύ τα μιούζικαλ. Γιατί η Μαντώ πρωτοπορεί για άλλη μία φορά και τι προσδοκίες έχει από τους μαθητές της;
Αυτό που έχω ιδρύσει, το Children Musical Theater Academy, είναι μια ιδέα που βασίζεται πιο πολύ στην εκπαίδευση και στη δραστηριότητα και όχι αναγκαστικά στην ενεργή δράση, όσον αφορά παραστάσεις. Αυτό που έχω κάνει είναι πιο πολύ εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Είναι δύο τμήματα από τεσσάρων μέχρι εννέα ετών και από εννέα έως δεκαέξι ετών. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να μπορεί ένα παιδί ή ένας έφηβος να τραγουδήσει, να χορέψει, να μάθει ωραία λόγια και να μπει μέσα στο πετσί ενός ρόλου. Το βλέπω σαν μια σπουδή όλο αυτό, δεν το βλέπω σαν υλοποίηση μιας παράστασης. Για μένα, τα παιδιά που έχω, σπουδάζουν και αν το θέλεις είναι μια δραστηριότητα, η οποία λαμβάνει χώρα κάθε Σάββατο για αρκετές ώρες. Τους προσφέρει τέτοια χαρά και τέτοια ικανοποίηση, που ειλικρινά εγώ χαίρομαι που τα βλέπω.
Έχεις φλερτάρει ελαφρώς με τα μουσικά ριάλιτυ και ανακαλύψαμε μια άλλη Μαντώ στο Your Face Sounds Familiar. Σου έχει γίνει ποτέ πρόταση να μπεις σε σταθερή βάση κριτής η κόουτς σε μουσικό ριάλιτυ και ποιο είναι το κριτήριο σου για να πεις το ναι;
Μια φορά μου προτάθηκε, αλλά τότε δεν είχα το χρόνο. Επειδή είμαι και μητέρα, και για μένα αυτός ο ρόλος είναι πολύ σπουδαίος, δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που θα μου παίρνει όλο το χρόνο της ημέρας. Τότε που συμμετείχα ήταν και τα δύο μου παιδιά μωρά... Ήθελα να πω για το your Your Face Sounds Familiar, επειδή είπες για τις διαφορετικές πτυχές. Ούτε κι εγώ γνώριζα ότι υπήρχαν αυτές οι πτυχές, εκεί τις ανακάλυψα. Δεν ήξερα καν ότι μπορώ να είμαι κωμικός και να κάνω τον Stevie Wonder έτσι όπως τον έκανα εκεί. Και εγώ εξεπλάγην με τον εαυτό μου γιατί δεν είχα εξερευνήσει αυτές τις πτυχές μου.
Μμμ! Κοίταξε, νιώθω πάρα πολύ γεμάτη με όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Μπορώ να πω ότι είμαι σε μια θέση προνομιούχα, γιατί όπως είπες και εσύ πριν, έζησα την πολύ καλή εποχή του ελληνικού τραγουδιού, θα έλεγα το απόγειο. Αυτές οι δυο δεκαετίες που έζησα ήταν το απόγειο της Ελλάδας, γενικά σαν χώρα. Τώρα ουσιαστικά απολαμβάνω τις δάφνες μου (γελάει), δηλαδή τι εννοώ. Κάνω life, εμφανίσεις, πολλές συναυλίες, ο κόσμος τραγουδάει τα τραγούδια μετά μανίας. Κόσμος όλων των ηλικιών. Αυτό με ευχαριστεί ιδιαίτερα γιατί σημαίνει ότι έχω χτίσει μια πολύ ωραία προίκα, που θα με ακολουθήσει σε όλη μου τη ζωή. Τώρα τι θέλω από εδώ και πέρα; Θέλω να εκφραστώ. Να εκφράζω περισσότερο τον εαυτό μου από το να σκέφτομαι αν θα κάνω επιτυχία. Αυτό είναι που με ικανοποιεί αυτή τη στιγμή, εξού και τα τελευταία άλμπουμ που έχω κάνει, είναι αρκετά προσωπικά και αρκετά μη εμπορικά, θα έλεγα. Αλλά αυτό είναι που με ευχαριστεί αυτή τη στιγμή. Να κάνω μουσική που με εκφράζει 100%, να είμαι εγώ, να είμαι ο εαυτός μου 100%. Όχι ότι δεν ήμουν παλιά, προς Θεού, δεν αποποιούμαι τίποτα. Απλώς ο άνθρωπος εξελίσσεται και αλλάζει. Θα ήθελα να ακολουθώ με ευλάβεια αυτές τις αλλαγές μου. Δεν θα ήθελα να μην είμαι αληθινή απέναντι στον εαυτό μου, οπότε από εδώ και πέρα θα είμαι μόνο η αλήθεια μου, τίποτε άλλο!
Σε ευχαριστούμε παρά πολύ και καλή επιτυχία και στον «Όρκο Τιμής» και σε ό,τι επιθυμείς, που τόσο όμορφα το εξέφρασες.
Σας ευχαριστώ και εγώ!
