Η Ανδώ, η δωδεκάχρονη κόρη του Διγενή Ακρίτη, ξεκινάει ένα ταξίδι στα βάθη της Ανατολής με σκοπό να βρει το άλλο μισό του Ιερού Σπαθιού (που όποιος το κατέχει κατέχει και την Μέση Ανατολή). Στην ουσία όμως εκείνο που την ενδιαφέρει να μάθει είναι την αλήθεια για τον πατέρα της, του οποίου η τύχη αγνοείται επτά χρόνια. Στο ταξίδι αυτό με σύντροφο τον καλό της φίλο, τον Κοσμά, η Ανδώ θα ανακαλύψει όχι μόνο την αλήθεια για τον πατέρα της, αλλά και για τον εαυτό της. Θ’ αναγνωρίσει τη σημασία της φιλίας, της πίστης, της θυσίας, της διαφορετικότητας, του έρωτα και της ειρήνης και θα αποφασίσει ποια θέλει να είναι και με ποιον.
Η Ανδώ μαθαίνει πως αν ενωθεί το σπασμένο σπαθί του πατέρα της τότε η δύναμή του θα είναι ανυπέρβλητη. Ποια είναι η σκέψη σας για τη δύναμη του “μαζί”;
Το σπασμένο Ιερό Σπαθί και η επιθυμία της Ανδώς να βρει το άλλο μισό και να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του (αρχικά ενάντια στους Άραβες που θεωρεί εχθρούς της, αλλά στο τέλος του βιβλίου για να σταματήσει επιτέλους την αιώνια αντιπαράθεση Αράβων Ρωμανών) λειτουργεί συμβολικά σε πολλά επίπεδα. Πρώτα απ’ όλα σπασμένο σπαθί είναι η διχασμένη προσωπικότητας της Ανδώς. Η Ανδώ ταλαντεύεται ανάμεσα στην ελληνική και αραβική φύση της, ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος για τον πατέρα της τον Διγενή, ανάμεσα στην κοριτσίστική φύση της και την αγορίστικη εκπαίδευση που έχει πάρει. Το σπασμένο Ιερό Σπαθί και ο μύθος που το ακολουθεί συμβολίζει την αντίθεση ανάμεσα σ’ ένα μεταφυσικό τρόπο σκέψης (αραβικός) και σ’ ένα ορθολογικό (ελληνικός).
Παράλληλα, όπως είπατε και στην αρχή, ψάχνει να μάθει την αλήθεια για τον πατέρα της –αν ζει ή αν πέθανε και πώς- γιατί πολλά ακούγονται, αλλά σε τίποτα δεν μπορεί να πιστέψει. Πόσο βαρυσήμαντη πιστεύετε είναι η αλήθεια για κάθε παιδί ξεχωριστά, όσο σκληρή και αν είναι αυτή;
Ως παιδιά μεγαλώνουμε μυθοποιώντας τους γονείς μας. Στην εφηβεία καλούμαστε να τους απομυθοποιήσουμε για να μπορέσουμε να ορίσουμε εμείς ποιοι είμαστε ή τι θέλουμε να γίνουμε. Αυτό συμβαίνει και στην Ανδώ. Η αλήθεια στην οποία εντέλει καταλήγει μπορεί να είναι σκληρή αλλά είναι απαραίτητη για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει δίχως προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Θεωρείτε πως τα παιδιά ανεξαρτήτου ηλικίας μπορούν να διαχειριστούν την κάθε αλήθεια που τα αφορά;
Πιστεύω πως ναι και γι’ αυτό ως γονιός και ως εκπαιδευτικός τα ωθώ προς αυτήν την κατεύθυνση. Όχι να τους αποκαλύψω ποια είναι η αλήθεια ή με νουθεσίες και συμβουλές να τους χειραγωγήσω, αλλά να τους παροτρύνω και να τους ενθαρρύνω να την ανακαλύψουν μόνοι τους. Μερικές φορές και με τη σιωπή.
Επιστρέφοντας στο βιβλίο, η Ανδώ αναζητώντας την αλήθεια, τελικά, θα ενώσει τα δύο κομμάτια του σπαθιού και θα συναντήσει τον νεκρό πατέρα της. Ωστόσο θα ανακαλύψει ότι το σπαθί δεν μπορεί να σταματήσει το μίσος και θα επιλέξει να φύγει με τον αγαπημένο της για άλλα μέρη. Προσωπικά πιστεύω ότι η φυγή δεν αποτελεί λύση προβλημάτων ή για ότι άσχημο μπορεί να βιώνει κανείς καθημερινά. Η δική σας όμως άποψη πάνω σε αυτό ποια είναι;
Μου αρέσει να μένω και να πολεμώ για το δίκιο μου ή για την αλήθεια μου ή για τα πιστεύω μου και η ηρωίδα μου η Ανδώ αυτό κάνει κατά την διάρκεια του ταξιδιού της. Μερικές φορές όμως νομίζω πως πρέπει να επιλέγεις και τη φυγή σαν λύση. Δεν είναι και πολύ έξυπνο να κτυπάς γροθιά στο μαχαίρι. Και αυτό επιλέγουν να κάνουν η Ανδώ με τον Σαλαντίν αφήνοντας πίσω τους όχι μόνο δύο γενιές ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα στο μίσος και την αντιπαλότητα, αλλά και την ίδια την Ιστορία.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εποχής, που οι κύριοι αναγνώστες του είναι παιδιά και έφηβοι. Και το βιβλίο σας “ΝΙ ΠΙ, ο τελευταίος πειρατής του Αιγαίου και το νερό της ζωής”, που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους αφορά επίσης μία άλλη εποχή. Τι είναι αυτό που σας ελκύει στο να γράφετε για αυτές τις ηλικιακές ομάδες τέτοιου είδους μυθιστορήματα;
Σε όλα τα έργα που έχω γράψει είτε πρόκειται για θεατρικά είτε για μυθιστορήματα, είτε γράφτηκαν για ενήλικες είτε για νέους-έφηβους, το Παρελθόν, η Ιστορία (με κεφαλαία) είναι παρόντα και επηρεάζουν τις ζωές των ηρώων και την πλοκή. Πιστεύω πως η δύναμη του παρελθόντος είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που του αποδίδουμε. Συλλογικά ή τραύματα, χαρές και λύπες που βίωσαν οι προγονοί μας μεταβιβάζονται σ΄ εμάς μ’ έναν αδιόρατο τρόπο και μας επηρεάζουν. Μ’ ενδιαφέρουν πολλοί αυτοί οι απόηχοι, οι σκιες… Από την άλλη ένα ιστορικό μυθιστόρημα είναι μία αφορμή για ένα ταξίδι στο χρόνο, το πιο γοητευτικό ταξίδι κατά τη γνώμη μου.
Τώρα όσον αφορά το γεγονός ότι τα δύο τελευταία βιβλία μου (όπως και τα επόμενα τρία – γιατί ετοιμάζω μία τριλογία που θα αφορά τη ζωή μίας παρέας εφήβων στη δεκαετία του ΄70) απευθύνονται σε παιδιά και έφηβους νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι όταν γράφω για αυτές τις ηλικίες νιώθω πιο ελεύθερος! Γίνομαι ξανά έφηβος, βλέπω τα πράγματα ξανά με τον ενθουσιασμό, με απορία, αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη (γιατί ξέρω ότι αυτό αρέσει και στα παιδιά), και δεν είμαι αναγκασμένος να φιλοσοφώ με μεγαλόστομες φράσεις ανάμεσα στα γεγονότα (είναι κάτι που δεν αρέσεις στους νέους – ούτε και σ’ εμένα).
Μεταξύ άλλων έχετε γράψει και δύο βιβλία, τα οποία παρουσιάστηκαν στο θέατρο. Συγκεκριμένα το θεατρικό έργο “Μοργκεντάου”, που ανέβηκε στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και στο Θέατρο Αμαλία το 2007, και τη νουβέλα “Βγερού Γλυκά Φανού”, η οποία ανέβηκε στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη. Πως αισθανθήκατε όταν τα πνευματικά σας παιδιά παρουσιάστηκαν στο θεατρόφιλο κοινό;
Είναι φοβερή εμπειρία για δύο λόγους. Πρώτον γιατί βλέπεις τη ματιά άλλων δημιουργών (του σκηνοθέτη, του σκηνογράφου, του μουσικού, των ηθοποιών) επάνω στο έργο σου, στις σκέψεις σου και δεύτερον γιατί τόσο κατά τη διάρκεια της παράστασης όσο και μετά έρχεσαι σε επαφή με το κοινό, ακούς τα συναισθήματα που τους προκάλασε το έργο, τις σκέψεις που έκαναν, συζητάς μαζί τους… Είναι μία φοβερή εμπειρία! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και όταν συναντάς κάποιον που έχει διαβάσει ένα βιβλίο σου, αλλά δεν είναι το ίδιο. Η συλλογική θέαση ενός θεάματος είναι κάτι πολύ διαφορετικό και προκαλεί άλλου είδους σκέψεις και συναισθήματα.
Πολύ! Συμπωματικά το καινούριο μου βιβλίο που θα εκδοθεί το επόμενο φθινόπωρο τελειώνει με μία τέτοια εικόνα. Οι δύο ήρωες πάνω σε μία βάρκα απομακρύνονται από την ακτή (δίχως πανιά και δίχως κουπιά κιόλας), αλλά δεν νιώθουν κανένα φόβο, κανένα άγχος. Θεωρώ πως όλοι οι έφηβοι έχουν αυτό το δικαίωμα και όλοι οι γονείς οφείλουν να το σεβαστούν και να τους δώσουν αυτήν την ευκαιρία.
Αντίστοιχα ο Άγγλος δραματουργός Γουίλιαμ Σαίξπηρ είπε “Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν το θάνατό τους”. Αλήθεια, εσείς ως εκπαιδευτικός και μάλιστα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης πώς βοηθάτε τους “δειλούς” μαθητές σας να μην… πεθάνουν πριν τον θάνατό τους;
Δίνοντας τους ευκαιρίες να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, ενθαρρύνοντας τους να κάνουν λάθος (γιατί από τα λάθη μαθαίνουμε) και ποτίζοντάς τους με ιδέα ότι όποιες και αν είναι οι επιδόσεις τους στο σχολείο (που πιθανότατα μπορεί να μη γίνουν ποτέ άριστες) εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία είναι να είμαστε καλοί άνθρωποι και πως οι καλοί άνθρωποι είναι αυτοί που εντέλει ευτυχούνε στη ζωή.
Τα παιδιά, ως γνωστόν, αποτελούν ένα δύσκολο κοινό, είτε πρόκειται για λιλιπούτειους θεατές είτε για μικρούς αναγνώστες. Υπάρχει στο νέο σας βιβλίο κάτι που “διορθώσατε” αφουγκραζόμενος τις σκέψεις αυτού του ιδιαίτερου κοινού, σε προηγούμενες συναντήσεις σας, και αν ναι, τι ήταν αυτό που σας προκάλεσε αίσθηση και προβήκατε στο να μην κάνετε ξανά το ίδιο “λάθος”;
Αρκετά παιδιά που διάβασαν το πρώτο μου βιβλίο, «Νι Πι, ο τελευταίος πειρατής του Αιγαίου και το νερό της ζωής» μου παραπονέθηκαν πως ήτανε πολύ μικρό σε έκταση. Θέλανε να διαβάσουν κι άλλες περιπέτειες του Νι Πι. Αυτό το έλαβα υπόψη μου και το «Μάζεψε το θάρρος σου, Ανδώ» είναι πολύ μεγαλύτερο, από τις 200 σελίδες πήγαμε στις 360.
Συχνά επίσης άκουγα έντονα παράπονα για το θάνατο μιας ηρωίδας του «Νι Πι». «Κύριε, δεν έπρεπε να το κάνετε αυτό;» «Γιατί έπρεπε να πεθάνει η Θεανώ;»… Ωστόσο σε αυτό το σημείο δεν τους άκουσα. Και στην «Ανδώ» υπάρχει ο θάνατος ενός από τους βασικούς πρωταγωνιστές. Αυτό συμβαίνει γιατί θέλω τα παιδιά, οι έφηβοι, οι αναγνώστες να έρχονται αντιμέτωποι και με αυτό το γεγονός, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή.
Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω είστε ένας αρκετά δραστήριος άνθρωπος. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε και θα μπορούσατε να αποκαλύψετε στους αναγνώστες του AnemosRadio για τα μελλοντικά σας σχέδια;
Στα συγγραφικά μου σχέδια είναι η συγγραφή μίας τριλογίας για τη δεκαετία του ’70 με πρωταγωνιστές δύο εντεκάχρονα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που συναντιούνται το καλοκαίρι του ’74 και παρακολουθούμε τις ζωές τους μέχρι το καλοκαίρι του ’80. Επίσης θέλω να ολοκληρώσω και ένα θεατρικό για ενήλικες, «Το τραγούδι της φώκιας».
Όσον αφορά τα προσωπικά μου σχέδια, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, και με όσους καταφέρουν να φτάσουν μέχρις εδώ, σε αυτή την τεράστια συνέντευξη, το προσωπικό μου σχέδιο: να καταφέρω να ζήσω, όχι κοντά, αλλά μέσα στη φύση!
Μάζεψε το θάρρος σου, ΑνδώΣυγγραφέας: Χατζόπουλος Γιώργος
Εκδόσεις Πατάκη
Παιδική-Νεανική Λογοτεχνία
Σελίδες: 368
Διαστάσεις: 14x21
Ηλικία από: 11 ετών
Ημερομηνίας 1ης παρούσας έκδοσης: Οκτώβριος 2020
Για περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο πιέστε εδώ: Μάζεψε το θάρρος σου, Ανδώ
