Ιωάννα Τάλμπη μια νέα φιλόδοξη πολυτάλαντη και άκρως ρομαντική καλλιτέχνης της Θεσσαλονίκης. Εμείς τη συναντήσαμε με αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί όπου υπογράφει συγγραφή αλλά και σκηνοθεσία, “ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΤΟ ΛΈΝΕ ΑΓΑΠΗ" που παίζεται στην πόλη μας αυτή τη περίοδο. Δεν έχετε από το να την απολαύσετε!
"Τί είναι αυτό που το λένε Αγάπη;". Μιλήστε μας για την παράσταση της οποίας υπογράφετε το κείμενο και τη σκηνοθεσία.
Αρχικά να σας ευχαριστήσω θερμά για τη φιλοξενία. Πρόκειται για μία μουσικοθεατρική παράσταση τοποθετημένη στο χώρο/χρόνο του 1930 στην αμιγώς προσφυγική τότε Θεσσαλονίκη. Η Ρόζα, μια εταίρα από τη Σμύρνη και ο Άλκης ένας μαχαιροβγάλτης από την Κωνσταντινούπολη αφηγούνται, επί σκηνής, τα επώδυνα παιδικά τους βιώματα, τον ξεριζωμό τους από την γενέτειρα τους, τον αγώνα επιβίωσης μέσα στο περιθώριο. Παράλληλα επί σκηνής και ο Αφηγητής- Μαέστρος, ο οποίος αποτελεί τον συνδετικό κρίκο αυτών των ανθρώπων, "ενορχηστρώνει" τις ιστορίες και εκφράζει το δυνατό συναίσθημα της αγάπης μέσα από τις νοσταλγικές μελωδίες της εποχής.
Στο έργο υποδύεστε τη Ρόζα. Μια εταίρα η οποία αλλάζει όλη τη ζωή της για χάρη της αγάπης. Μια αρκετά σκληρή πορεία όσο και αν στέφεται με συναίσθημα. Πόσο σας δυσκόλεψε η ενσάρκωση αυτής της ηρωίδας;
Δεν θεωρώ ότι αλλάζει ζωή ή χαρακτήρα η Ρόζα. Κομβικό σημείο της ιστορίας σίγουρα είναι η καταλυτική δύναμη της αγάπης την οποία βρίσκει στο πρόσωπο του Άλκη, όμως στην ουσία πάντα ήταν μία ευαίσθητη γυναίκα γεμάτη τρυφερότητα παρόλο που το έκρυβε επιμελώς για να επιβιώσει. Μία γυναίκα του περιθωρίου, φαινομενικά σκληρή ωστόσο μέσα στο μυαλό της ήταν μία αρτίστα. Καταφύγιο της τα όνειρα και η μουσική, τα μόνα όπλα που την βοηθούσαν να συνεχίζει να ζει υπό τις οδυνηρές συνθήκες της εποχής. Κάτω από τη μάσκα της ατρόμητης αυτής σαντέζας Σμυρνιάς κρύβεται ένα ευαίσθητο κορίτσι, με μοναδικό όνειρο να δεχτεί την αγάπη την οποία στερήθηκε από παιδί.
Σαφώς χρειάστηκε μελέτη τόσο ως προς τις ιστορικές συνθήκες εκείνης της εποχής καθώς και ως προς τα βιώματα μίας τέτοιας γυναίκας. Ωστόσο θεωρώ ότι όσον αφορά την ψυχοσύνθεση της δεν απέχει και πολύ από αυτή της σύγχρονης γυναίκας. Μέσα σε μία αγχωτική και απαιτητική καθημερινότητα όλοι οι άνθρωποι υιοθετούμε αντιφατικούς ρόλους ώστε να ανταπεξέλθουμε. Στο πρόσωπο της Ρόζας καθρεφτίζονται πολλά στοιχεία σύγχρονων γυναικών. Γυναίκες σκληρές, αμείλικτες μα συνάμα παθιασμένες, αληθινές, ονειροπόλες και τρυφερές.
Στο έργο υπάρχει έντονο το στοιχείο του ρομαντισμού εκείνης της εποχής. Εκτιμάτε ότι υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο σημερινό Έλληνα;
Ο ρομαντισμός είναι στάση ζωής. Δεν είναι κεράκια και λουλούδια, αλλά μια βαθιά ανάγκη έκφρασης του ανθρώπου και μία διαφορετική θεώρηση του κόσμου. Ο ρομαντισμός έχει ως κυρίαρχα στοιχεία τα όνειρα, τη φαντασία, το ερωτικό πάθος και την ανάγκη της δημιουργίας. Φυσικά και θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που συγκεντρώνουν όλα αυτά τα στοιχεία και στη σύγχρονη εποχή. Σίγουρα είναι δύσκολο και ταυτόχρονα ίσως επαναστατικό να είσαι ρομαντικός σε μία τεχνοκρατική κοινωνία που έχει σχεδόν απορρίψει το συναίσθημα, όμως επιμένω να πιστεύω σε ένα κόσμο που εκφράζει βαθιά τα συναισθήματα του παρά τις αντίξοες συνθήκες της καθημερινότητας.
Βλέποντας την παράστασή σας και αν δεν γνωρίζαμε το δημιουργό του κειμένου, θα λέγαμε ότι ο κειμενογράφος είναι ένας ρομαντικός, αλλά και πολύ πονεμένος άνθρωπος. Πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς την Ιωάννα Τάλμπη;
(Γελάει) Θα πρέπει να απαντήσω με ένα «είμαι» και αυτό το βρίσκω απόλυτο. Κάθε «είμαι» θα μου κολλήσει μία ετικέτα την οποία είτε επέλεξαν άλλοι, είτε επέλεξα εγώ –μπορεί και όχι ορθά! Μπορώ να σας πως με βεβαιότητα τι προσπαθώ να είμαι. Μέσα από τα χιλιάδες αντιφατικά στοιχεία μου -τα οποία προσπαθώ να τα αποδεχτώ όλα, είτε έχουν θετικό είτε αρνητικό πρόσημο- προσπαθώ να μη βάλω ποτέ ετικέτες στον εαυτό μου, να μαθαίνω διαρκώς και να τον πλησιάζω λίγο παραπάνω. Επώδυνο ταξίδι μα ταυτόχρονα και το πιο ουσιαστικό ώστε να εξελιχθείς στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου!
Σε ηλικία επτά ετών πρωτοεμφανιστήκατε στο σανίδι. Πιστεύατε ότι με την πάροδο των χρόνων θα παίζατε ως πρωταγωνίστρια σε δικό σας κείμενο, όπως το "Τί είναι αυτό που το λένε Αγάπη";
Η αλήθεια είναι ότι το μικρόβιο του θεάτρου το κόλλησα από μικρή ηλικία όπου εμφανίστηκα σε μεγάλες σκηνές της πόλης. Ωστόσο το θέατρο δεν με ενδιέφερε μόνο από την πλευρά του ηθοποιού αλλά ολιστικά. Για αυτό το λόγο ασχολήθηκα και σε ακαδημαϊκό επίπεδο και ευελπιστώ να συνεχίσω καθώς το θέατρο αποτελεί και μία εξελικτική επιστήμη! Η συγγραφή ποικίλου περιεχομένου (από δοκίμια, ποιήματα, πεζά και θεατρικά) είναι μία μορφή έκφρασης και δημιουργίας εδώ και πολλά χρόνια για μένα. Το "Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη" ήρθε αναπάντεχα στη ζωή μου. Ως λάτρης της ιστορίας, ανέτρεξα σε εκείνη την εποχή και έτσι αρχικά γεννήθηκε ένας μικρός μονόλογος της Ρόζας, εμποτισμένος με τραγούδια της εποχής τα οποία επιμελήθηκε ο Μαέστρος μας Αργύρης Παπαδόπουλος. Ο κόσμος αγάπησε αμέσως αυτή την ιστορία και ουσιαστικά με παρακίνησε ώστε να το εμπλουτίσω γράφοντας ένα ολοκληρωμένο έργο και ζωντανεύοντας τον χαρακτήρα του Άλκη Πετσά, τον οποίο υποδύεται ο Αστέρης Νάτσιος. Με την παρότρυνση, αγάπη και σκληρή δουλειά ειδικά των δύο συμπρωταγωνιστών μου- καθώς αυτοί ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν σε αυτό το εγχείρημα, προχωρήσαμε στο όμορφο ταξίδι. Θέτω στη ζωή μου διαρκώς προκλήσεις, διαφορετικά πως θα με μάθω;
Έχετε ένα πλούσιο, ομολογουμένως, βιογραφικό με σπουδές στην Ιστορία / Φιλολογία, στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία αλλά είστε και κάτοχος μεταπτυχιακού στη Θεατρολογία και εκπονήσατε διατριβή πάνω στο τομέα της Δραματοθεραπείας. Οι ειδικότητες αυτές εντοπίζονταν στα παιδικά σας όνειρα ή είναι ένας τρόπος διαβίωσης, γιατί ως γνωστόν ένας ηθοποιός δεν μπορεί να συντηρηθεί στην Ελλάδα αποκλειστικά από την υποκριτική.
Η γνώση είναι η δύναμη μας. Δύναμη για να δίνουμε νόημα στην ύπαρξη μας, να κατανοούμε τον εαυτό μας και τους άλλους, να απαλύνουμε τον πόνο της θνητότητας μας. Πάντα ένιωθα έλξη για τις θεωρητικές επιστήμες και ειδικά τα πεδία της ιστορίας, της λογοτεχνίας, της ποίησης, του θεάτρου και της ψυχολογίας αν και είναι διαφορετικά όλα όμως έχουν μία κοινή συνιστώσα, υπάγονται στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Η μία συμπληρώνει την άλλη και το μαγικό είναι πως όσο πιο βαθιά βουτάς σε αυτές τις επιστήμες τόσο πιο λίγα αισθάνεσαι ότι ξέρεις. Φυσικά ζούμε σε μία δύσκολη εποχή, η οποία μαστίζεται από οικονομική και ηθική κρίση, όμως και διαφορετικά να ήταν τα πράγματα πάλι θα επέλεγα το δρόμο της μάθησης. Η μάθηση είναι αέναη, δεν σταματά ποτέ και αυτή ακριβώς η διάδραση είναι που με γοητεύει. Εκπαιδεύω και εκπαιδεύομαι διαρκώς. Το να μπορείς να δουλεύεις και να βιοπορίζεσαι με όλα όσα έχεις σπουδάσει και αγαπάς είναι ευτύχημα και δεν σας κρύβω πως νιώθω τρομερά τυχερή σε αυτόν τον τομέα!
Στο παρελθόν ασχοληθήκατε με την κριτική θεάτρου και κινηματογράφου. Όσο αντικειμενική θα μπορούσατε να είστε, πώς θα κρίνατε την παράστασής σας;
Να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν έγραφα κριτικές (με την αυστηρή έννοια του όρου), τονίζω ότι πάντα έγραφα την γνώμη μου. Κάθε κριτική μπορεί να εκφράζει μία γνώμη, όμως κάθε γνώμη δε μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητα ως κριτική. Πολλοί υιοθετώντας τον όρο ‘κριτική’ χρησιμοποιούν αυθαίρετα τα δικά τους πιστεύω και τα επιβάλλουν ως αντικειμενικά κριτήρια.
Αν λοιπόν θέλεις την γνώμη μου γι’ αυτό το έργο, θα σου απαντήσω όπως θα απαντούσε ένας γονιός για το παιδί του. Το μεγάλωσα με πολύ αγάπη, σκληρή δουλειά και αλήθεια. Το βλέπω να μεγαλώνει και νιώθω ευγνωμοσύνη και περηφάνια. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που το αγκαλιάζει και το αγαπάει ο κόσμος, το νιώθει σαν δικό του σπλάχνο! Άλλωστε ένα έργο οφείλει να ανήκει σε όλους!
Συμμετείχατε σε ταινίες μικρού μήκους. Είναι κάτι το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε στο μέλλον και πόσο μάλλον αν αυτές οι παραγωγές προβληθούν σε διαγωνισμούς;
Ο κινηματογράφος είναι μία τέχνη που λατρεύω εξίσου με το θέατρο. Φυσικά είναι ένα πεδίο που με ενδιαφέρει να ασχοληθώ και ευελπιστώ να έχω χρόνο στο προσεχές μέλλον για να το κάνω. Δεν με ενδιαφέρει αν έχουν οι παραγωγές αυτές Φεστιβαλική πορεία ή αν προβληθούν σε διαγωνισμούς. Το ζητούμενο για μένα είναι να συμμετέχω σε ταινίες που μου αρέσουν και να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν αγάπη και όραμα σε αυτό που κάνουν.
Με ποια οπτική βλέπετε το μέλλον και ποια είναι τα σχέδιά σας σε αυτό;
Ξοδεύουμε πολύ χρόνο στο να αναπολούμε το παρελθόν και άλλο τόσο στο να σχεδιάζουμε το μέλλον. Στο προσεχές παρόν λοιπόν είμαι ευτυχής που κάνω αυτό που αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Γράφω, παίζω, σκηνοθετώ, διοργανώνω σεμινάρια. Συνεχίζουμε με ενθουσιασμό την μουσικοθεατρική μας παράσταση "Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη". Διδάσκω στον τομέα Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ. Επίσης έχω την χαρά να υπογράφω το κείμενο και την σκηνοθεσία ενός ακόμα έργου «Η συμμορία του Χαβά», πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία, η οποία θα ανέβει από τη θεατρική ομάδα Μ.Α.Σ.Κ.Α της σχολής Dance Sport Academy στις 17 Ιουνίου στο κινηματοθέατρο Κολοσσαίον.
Ταυτότητα παράστασης:
Παίζουν:
Ιωάννα Τάλμπη (Ρόζα)
Αστέρης Νάτσιος (Άλκης)
Αργύρης Παπαδόπουλος (Μαέστρος)
Κείμενο: Ιωάννα Τάλμπη
Σκηνοθεσία: Ιωάννα Τάλμπη / Αστέρης Νάτσιος
Χορογραφία: Αστέρης Νάτσιος
Μουσική Επιμέλεια (Πιάνο): Αργύρης Παπαδόπουλος
Ενδυματολόγος: Mitch Natsios
Φωτογράφος: Κυριάκος Κοράκης
Βίντεο: Λεωνίδας Ραλλίδης
Παραγωγή: Vryzas Productions
Σελίδα FB: https://www.facebook.com/talmpi.ioanna/
Είσοδος: 8 ευρώ
Παραστάσεις:
27 Απριλίου, ώρα 21:00
6 Μαΐου, ώρα 21:00
12 Μαΐου, ώρα 21:00
Χορόδεντρο
Καθολικών 4
54625 Θεσσαλονίκη
Πληροφορίες - κρατήσεις: 6945899650-6992012718
Συνέντευξη: ΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ
