Την γνωρίσαμε στην παράσταση "Για πάντα μαζί, ξανά...!" όπου υποδύεται τη Λίζα "που νοσεί και παλεύει με τα καταδιωκτικά της σύνδρομα", όπως μας αναφέρει η ίδια. Το κοινό την λάτρεψε μέσα από τον ρόλο αυτό και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί της. Μία υπέροχη καλλιτέχνιδα, που κάνει θαύματα στο χώρο της υποκριτικής, είναι κοντά μας! Κυρίες και κύριοι η αποκαλυπτική Εύη Εμμανουήλ στο anemosradio.gr
Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση για πάντα μαζί ξανά μιλήστε μας για τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Το θεατρικό έργο "Για πάντα μαζί, ξανά..." της Νίκης Ποζίδου, είναι μια σύγχρονη κωμωδία που βάζει, θα έλεγα, στον μεγεθυντικό φακό τις οικογενειακές σχέσεις αλλά και την χρόνια καθημερινότητα ενός παντρεμένου ζευγαριού, καθώς και τα θέματα υγείας, μικρά ή μεγάλα, και την αντιμετώπισή τους, από τους ίδιους τους πάσχοντες αλλά και από τους τρίτους. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι εγώ, είναι η Λίζα. Η Λίζα είναι η αδερφή της Μίρκα, κι όπως συμβαίνει πολλές φορές, οι δυο αδερφές είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, όπως και οι ζωές τους. Η Λίζα είναι μια γυναίκα μορφωμένη, με ακαδημαϊκή καριέρα, οικονομική ευμάρεια, που λατρεύει τη γαλλική μουσική και την όπερα. Όμως η ζωή, της τα έφερε έτσι, που δυστυχώς κάποια στιγμή αρρώστησε κι όλα άλλαξαν και τα όνειρά της έμειναν μισά... Χαρακτηριστικό της στοιχείο η μοναξιά της. Έμμονες σκέψεις την κατατρέχουν, έντονες τάσεις φυγής της διαπερνούν το μυαλό, προσπαθώντας ασυναίσθητα να μην έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητά της. Δυστυχώς με πολλά κενά μνήμης που φωτίζουν συνεχώς εκείνα τα σημεία στα οποία κάποτε ήλπιζε, αγάπησε, πίστεψε και επένδυσε συναισθηματικά... Η Λίζα νοσεί και παλεύει με τα καταδιωκτικά της σύνδρομα, την μνήμη της και τα φαντασιακά της δημιουργήματα καθημερινά. Η Λίζα λόγω των προβλημάτων της υγείας της, πολλές φορές δεν έχει καθόλου φραγμούς κι έτσι φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση το κοντινό της περιβάλλον και ιδίως το ζευγάρι. Κάποιοι την χαρακτηρίζουν ως ιδιάζουσα περίπτωση και τρελή. Εγώ την χαρακτηρίζω απλώς σαν έναν ευαίσθητο και άρρωστο άνθρωπο, γιατί ο καθένας από εμάς θα μπορούσε κάποια στιγμή στη ζωή του να αρρωστήσει. Στην Ελλάδα δυστυχώς υπάρχουν ακόμη πολλά ταμπού για τέτοιου είδους ασθένειες και αυτό είναι πολύ λυπηρό και πολύ ρατσιστικό. Γι’ αυτόν τον λόγο, υπάρχουν και κάποιοι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί ως προς το πρόσωπο της Λίζας, για να γίνει αντιληπτό το πόσο άσχημο είναι να σε αποκαλούν κάπως... μόνο και μόνο γιατί είσαι διαφορετικός. Όλα αυτά βέβαια ξετυλίγονται επί σκηνής με κωμική διάθεση, γιατί ως γνωστόν και στη ζωή "μέσα από το χιούμορ λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες". Άλλωστε πολλές φορές διογκώνουμε κάποιες καταστάσεις ή κάποια σημεία για να τα κατανοήσουμε πλήρως. Αυτό ακριβώς κάνει και η χρήση του μεγεθυντικού φακού. Μας φέρνει πιο κοντά "στο άγνωστο" και μας βοηθάει να το παρατηρήσουμε λεπτομερώς μέχρι να το γνωρίσουμε, αλλά επίσης βοηθάει και στο να δούμε "πεντακάθαρα" το γνώριμο.
Πιστεύετε ότι οι ήρωες της παράστασης αντικατοπτρίζουν μια τυπική ελληνική οικογένεια;
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει "τυπική ελληνική οικογένεια", πρώτα απ' όλα γιατί πλέον ο θεσμός της οικογένειας αλλάζει συνεχώς μορφές, αλλά και για τον βασικό λόγο ότι η κάθε οικογένεια απαρτίζεται από διαφορετικούς ανθρώπους. Μια γυναίκα κι ένας άνδρας, δυο διαφορετικές προσωπικότητες δηλαδή, που κι αυτοί έχουν από πίσω τους γονείς, η γυναίκα άλλους γονείς (2), ο άνδρας άλλους γονείς (2), κι οι γονείς τους είχαν άλλους γονείς (8), κι ούτω καθεξής, είναι δυο άνθρωποι που ο καθένας κουβαλάει από πίσω του ολόκληρες γενιές, την κουλτούρα τους, την παιδεία τους, τα θέλω τους, την οπτική τους κτλ κι αποφασίζουν να ενώσουν την αγάπη τους και να φέρουν παιδιά στον κόσμο. Κάτι όμως που εσείς και η οικογένειά σας μπορεί να θεωρείτε σωστό και λογικό, μπορεί η οικογένειά μου κι εγώ ή κάποιος άλλος και η οικογένειά του να το θεωρούμε λάθος και παράλογο ή και το αντίστροφο. Άρα το τί κάνει η κάθε οικογένεια σπίτι της, έχει να κάνει με τα βιώματα, τα θέλω, την παιδεία, τον χρόνο και τις συνήθειες των μελών της. Γι’ αυτό δεν θα ήθελα να ορίσω κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά ως τυπική ελληνική οικογένεια. Άλλες οικογένειες τρώνε κάθε μέρα μαζί, άλλες λόγω έλλειψης χρόνου κάθε Κυριακή κι άλλες μόνο στις γιορτές. Άλλες πάλι θεωρούν φυσιολογικό τα παιδιά με το που τελειώνουν το σχολείο να δουλεύουν κι άλλες θεωρούν παράλογο να συμβεί κάτι τέτοιο αν δεν σπουδάσουν. Και τί θα πει τελικά «φυσιολογικό» όπως λέει κι ο Ιονέσκο. Άλλες πάλι θεωρούν ότι το παιδί είναι πιόνι τους κι ότι πρέπει να εκτελεί τις προσδοκίες των γονιών του. Ή κάποια οικογένεια που ένα μέλος της πάσχει από σοβαρή ασθένεια, επειδή ντρέπεται γι’ αυτό που συμβαίνει ή θεωρεί πως εκεί θα είναι πιο προστατευμένος ο ασθενής, ζητάει εγκλεισμό του ασθενούς σε ίδρυμα, σε κλινική ενώ μια άλλη οικογένεια καταδικάζει αυτή τη συμπεριφορά και θεωρεί αυτονόητο ότι το άρρωστο μέλος θα μένει κανονικά μαζί τους στο σπίτι, γιατί αυτό θα πει οικογένεια. Πάντως σίγουρα πιστεύω πως το κοινό θα βρει πολλά σημεία στο έργο, με τα οποία θα ταυτιστεί. Θα δει δικά του βιώματα από προσωπικές του σχέσεις . Και θα γελάσει ,και ίσως να εκνευριστεί, και θα ξαφνιαστεί, και θα απορήσει, και θα συγκινηθεί, και λάθη του θα εντοπίσει, κι αν συνειδητοποιήσει κι ο καθένας τα δικά του, τότε θα τα διορθώσει κιόλας. Γιατί οι ήρωες της παράστασής μας αντικατοπτρίζουν, στην υπερβολή βέβαια, την καθημερινότητα κάποιας οικογένειας. Αυτή η κάποια οικογένεια λοιπόν, επηρεάζεται αισθητά πολύ από το γεγονός ότι ο ένας γνωρίζει τόσο καλά τον άλλον και τις αντιδράσεις του, που έχει χαθεί πλέον η έκπληξη κι όλα έχουν γίνει τόσο προβλέψιμα, που αγγίζουν τα όρια της ανίας. Η συνήθεια, η ρουτίνα, τα στερεότυπα, οι εξωτερικοί παράγοντες (τρίτοι άνθρωποι, προβλήματα, δύσκολες συνθήκες) καραδοκούν στο να καταστρέψουν τη μεταξύ σχέση αυτών των ανθρώπων. Έτσι καταλήγουν τα μέλη της οικογένειας να ξεχνούν "να διεκδικούν ο ένας τον άλλον", πέφτοντας στην παγίδα του δεδομένου. Νομίζω πως οι θεατές με μια διεισδυτική ματιά στο έργο, μπορούν να σώσουν ακόμη και τις σχέσεις τους στη πραγματική τους ζωή.
Υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεστε που ταυτίζεστε ως προσωπικότητα;
Σε γενικές γραμμές όχι. Ως προσωπικότητα είμαι εντελώς διαφορετική από τη Λίζα. Εκτός κάποιων εξαιρέσεων τη μουσική, τις σπουδές και την αγάπη. Μας αρέσουν και στις δυο τα γαλλικά τραγούδια, η όπερα και η κλασική μουσική. Όσο για τις σπουδές. Μας αρέσει πολύ και τις δυο το διάβασμα κι έχουμε μια τάση στην πανεπιστημιακή γνώση. Η Λίζα βέβαια είναι ακαδημαϊκός. Εγώ ηθοποιός και δικηγόρος. Το βασικό μας κοινό πάντως είναι ότι και οι δυο μας πιστεύουμε στη δύναμη της αγάπης κι ότι η αγάπη όλα τα νικά. Πιστεύω ότι το «για πάντα μαζί» ενός ζευγαριού μπορεί να πραγματοποιηθεί, όπως άλλωστε το ίδιο πιστεύει και η Λίζα. Για μένα όλα είναι θέμα θέλησης και κοινού στόχου. Αν πραγματικά δυο άνθρωποι θέλουν να ζουν για πάντα μαζί, είναι στο χέρι τους να μην αφήσουν τη σχέση να βαλτώσει, ούτε να φθαρεί, ούτε να επηρεαστεί από τριτογενείς παράγοντες, τη προσέχουν την πολύτιμη σχέση τους και οι δυο σαν τα μάτια τους . Δεν τη διακινδυνεύουν. Δεν πτοούνται στις δυσκολίες, ίσα ίσα οι δυσκολίες ενδυναμώνουν τη σχέση τους, νοιάζονται πραγματικά ο ένας για τον άλλον, επικοινωνούν εις βάθος και στις διαφωνίες τους χτίζουν γέφυρες κι όχι τείχη. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν με γνώμονα την αγάπη τους πιασμένοι χέρι χέρι μπορούν να συμπορεύονται μονιασμένοι κι ερωτευμένοι οι δυο τους, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Άλλοι θεωρούν κάτι τέτοιο τρελό, άλλοι ρομαντικό ή ακόμη χειρότερα, στις μέρες μας που έχει ισοπεδωθεί η έννοια της πραγματικής και αιώνιας αγάπης, μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και μπανάλ ή ουτοπικό. Εγώ πάλι το θεωρώ ρεαλιστικό μιας κι έχει να κάνει με την πραγματικότητα, αφού στην ουσία τις σχέσεις τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Άρα όλα είναι θέμα επιλογής συντρόφου, ειλικρινούς συνομιλίας με τον εαυτό μας και τον άλλον, να γνωρίζουμε τί θέλουμε και τί ζητάμε, να είμαστε διατεθειμένοι να δοθούμε, να προσφέρουμε, να δεχτούμε, να κατανοήσουμε, να μην είμαστε «όπου φυσάει ο άνεμος», αλλά σίγουροι για τη σταθερότητα του συναισθήματός μας κι έχοντας βέβαια έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο μπορούμε να δημιουργούμε μαζί, λειτουργώντας ως εμείς. Προσωπικά όταν αγαπάω κάτι ή κάποιον, δίνομαι ολοκληρωτικά. Η διαφορά μας με τη Λίζα έγκειται στο γεγονός ότι εγώ σαν Εύη για να δοθώ ολοκληρωτικά σημαίνει πως, στα μάτια μου και στην καρδιά μου, αυτός ο άλλος υπάρχει, το αξίζει πραγματικά, εκδηλώνει κι εκείνος το συναίσθημά του και είμαι η προτεραιότητά του. Δε ζω με φαντάσματα, ούτε με αναμνήσεις, ούτε στο παρελθόν. Βλέπω καθαρά αυτό που ο άλλος είναι. Δεν φαντασιώνομαι αυτό που θα ήθελα να είναι ή θα ήθελα να γίνει.
Στην παράσταση υποδύεστε έναν χαρακτήρα με ψυχολογικά – ψυχιατρικά προβλήματα. Πόσο πιστεύετε ότι έχει επηρεάσει η σημερινή μας κατάσταση ως λαός για τέτοιου είδους παθήσεις;
Αν και οι ασθενείς, οι οποίοι πάσχουν από τέτοιου είδους παθήσεις, συνήθως έχουν μια γενετική προδιάθεση, κληρονομικότητα δηλαδή, παρ' όλα αυτά τεράστια σημασία για την ψυχική υγεία όλων μας έχει η ποιότητα της ζωής που κάνουμε. Όταν μας καταβάλει η αγωνία της επιβίωσης, κι η ελπίδα είναι αόρατη, το μυαλό από τον πανικό αρχίζει και σκέφτεται διαφορετικά και «τρακάρει με δύναμη» πάνω στο σκοτάδι και τα αδιέξοδα. Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς τα κρούσματα αυτοκτονιών όλο και αυξάνονται. Όπως επίσης έχουν αυξηθεί και τα προβλήματα μνήμης. Γιατί όταν ο άνθρωπος δεν αντέχει αυτό που ζει, αυτόματα ο οργανισμός του « τον προστατεύει», τον βοηθά λοιπόν να ξεχνά τί είναι αυτό που ζει. Όταν ένας άνθρωπος λόγω των δύσκολων συνθηκών της ζωής του, των οικονομικών προβλημάτων του, των τυχόν χρεών του, δεν βλέπει φως στο τούνελ για το πως μπορεί να αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις του, αλλά τα πράγματα όλο και χειροτερεύουν, σιγά σιγά αρχίζει και βιώνει τα πρώτα συμπτώματα της κατάθλιψης, προβλήματα με τον ύπνο, έμμονες σκέψεις, αυτοκτονικές τάσεις, αισθήματα καχυποψίας κτλ κτλ κτλ και όλα αυτά στο τέλος τον κάνουν τον άνθρωπο να παραιτείται και από τη ζωή αλλά και από τις κοινωνικές του σχέσεις και να εισβάλει στο χώρο της ασθένειας. Είναι γεγονός λοιπόν πως οι ραγδαίες κοινωνικό-οικονομικές αλλαγές που πλήττουν τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια δεν άφησαν κανέναν ανεπηρέαστο. Θεωρώ δυστυχώς, πως η οικονομική ανασφάλεια, η ανεργία, και η φτώχεια είναι λογικό να έχουν άμεση επίδραση στην υγεία όλων μας και ειδικότερα στις ευαίσθητες ομάδες.
Τι είναι για εσάς η υποκριτική και πόσο σας έχει βοηθήσει στην καθημερινότητα σας αυτή σας η ιδιότητα;
Η υποκριτική είναι μια υπέροχη τεχνική, μέσω της οποίας σου δίνεται η δυνατότητα «να γνωρίσεις» πολλά είδη χαρακτήρων (όσο κι αν απέχουν από σένα στην πραγματικότητα) και «να βιώσεις» καταστάσεις που μπορεί ποτέ να μη σου δοθεί η ευκαιρία ούτε καν να τις προσεγγίσεις, στην πραγματική ζωή σου, όντας ο άνθρωπος που είσαι. Φυσικά όταν αναφέρομαι στο ότι γνωρίζεις πολλά είδη χαρακτήρων και καταστάσεων, εννοώ τους διάφορους ρόλους. Σαν άνθρωπος εγώ, σε κάποια ζητήματα είμαι αρκετά απόλυτη, οπότε η υποκριτική με έχει βοηθήσει ιδιαιτέρως στο να παρατηρώ εξονυχιστικά τους ανθρώπους αλλά και να μπαίνω πιο εύκολα στη θέση τους, προσπαθώντας να κατανοήσω την άλλη πλευρά κι έτσι να γίνομαι πιο διαλλακτική. Μ’ έχει βοηθήσει επίσης στο να μπορώ να ψυχολογώ και ν’ αναλύω καταστάσεις. Να βρίσκω τις σκέψεις πίσω από την κάθε πράξη. Και πάντα να θυμάμαι ότι τα εκφραστικά μας μέσα είναι άπειρα. Δεν είναι μόνο τα λόγια… είναι ο τρόπος στησίματος του κορμιού μας, το βλέμμα μας, ένα μειδίαμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί, η σιωπή...
Η παράσταση "Για πάντα μαζί, ξανά..." ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. Τι είναι το μυστικό της επιτυχίας της και τι πιστεύετε ότι πρεσβεύει ως θεματολογία;
Για την περσινή παράσταση δεν γνωρίζω να πω, διότι δεν συμμετείχα και δυστυχώς δεν έτυχε να τη δω. Σίγουρα είναι επιτυχία το γεγονός ότι αυτό το έργο ανεβαίνει ξανά στη σκηνή, προσφέροντας γέλιο και συγκίνηση. Το «Για πάντα μαζί, ξανά…» λοιπόν έχει ένα μυστικό, την αλήθεια… Η αμεσότητα του κειμένου, ο αυτοσαρκασμός των ηρώων του και η διακωμώδηση κάποιων δύσκολων, μη διαχειρίσιμων καταστάσεων είναι αυτά που το διακρίνουν. Είναι ένα έργο «καθρέφτης του κοινού» και κατά τη γνώμη μου πρεσβεύει στις αξίες της ζωής. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της αγάπης και της προσφοράς στη ζωή μας, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Πόσο μεγάλη σημασία έχει η έκφραση της αγάπης και η αμοιβαιότητα στην καθημερινότητά μας. Να μας δείχνουν την αγάπη τους και να τη δείχνουμε κι εμείς. Διαφορετικά μοναξιά. Κι είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Κι ακόμη πιο δύσκολο να νιώθει κάποιος μόνος και ξένος ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους. Η αγάπη όλα τα νικά γι’αυτό και η αγάπη μας δένει... γιατί τα προβλήματα είναι για να λύνονται και οι άνθρωποι που μαζί τα αντιμετώπισαν όλα, να δένονται με αγάπη… Ας μην αφηνόμαστε στο δεδομένο της καθημερινότητας από βαρεμάρα και συνήθεια. Κάποια στιγμή όλα μπορεί να ανατραπούν, αφού όλοι μας είμαστε τόσο «χρονομετρήσιμοι» και τότε δεν υπάρχει επιστροφή.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας μετά το τέλος;
Μετά το τέλος των παραστάσεων τα σχέδια συνεχίζονται κι έχουν ξεκινήσει και καινούργια, τα οποία όμως ακόμη δεν θα ήθελα να ανακοινώσω. Θέλω να ευχαριστήσω μέσα απ’ την καρδιά μου τους συντελεστές αυτής της παράστασης, την Νίκη, τον Άκη και τη Ζακλίν για την υπέροχη και δημιουργικότατη συνεργασία μας, αλλά και για την αρχή μιας φιλίας. Ευχαριστώ πολύ κι εσάς anemosradio για την όμορφη γνωριμία μας!
Συνέντευξη: Άκης Αποστολίδης
Συνέντευξη: Άκης Αποστολίδης
Για Info παράστασης ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: Ερχέται Η Απολαυστική Παράσταση "Για Πάντα Μαζί, Ξανά…"
